Το παρακάτω κείμενο αποτελεί άποψη μιας πρώην κρατούμενης.
Tο ότι το σωφρονιστικό σύστημα στην Eλλάδα είναι όχι απλώς προβληματικό αλλά θα μπορούσα να το πω ακόμα και σάπιο, είναι λίγο πολύ γνωστό. Θα ήθελα όμως να αναφέρω κάποια γεγονότα που σίγουρα είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό.
Συγκεκριμένα στις γυναικείες φυλακές επικρατεί η εξής αρχή: Όταν κάποια γυναίκα γυρίζει στη φυλακή είτε από δικαστήριο είτε από κάποιο νοσοκομείο είναι υποχρεωμένη να ανεχτεί και να βιώσει κολπική και ενίοτε πρωκτική εξέταση, για λόγους ασφαλείας (τυχόν εισαγωγές ναρκωτικών) από την εκάστοτε δημόσια σωφρονιστική υπάλληλο βάρδιας, η οποία εντελώς αυθαίρετα, και με τις «ευλογίες» του αρχιφύλακα και της Διεύθυνσης φοράει μια άσπρη ρόμπα νοσοκόμας και φυσικά κάνει τη νοσοκόμα στις γυναίκες κρατούμενες όσον αφορά κολπικές, πρωκτικές εξετάσεις, αλλά και διανομή φαρμάκων.
Σκεφτείτε 600 γυναίκες που βρίσκονται μόνο στις φυλακές Kορυδαλλού βιώνουν καθημερινά την εξαθλίωση, την ταπείνωση, τον πόνο και τον φόβο (για να μην πω τρομοκρατία) αφού αν οι κρατούμενες δεν συμμορφωθούν με τα δεδομένα του «σωφρονιστικού» καταστήματος δέχονται την απειλή της απομόνωσης. Αναρωτιέστε τι ακριβώς είναι η απομόνωση; Οι αθλιότερες συνθήκες... Ένα στρώμα στο πάτωμα και μια κουβέρτα, βρωμιά, κρύο, μουχλιασμένοι τοίχοι. Kαι αυτό όχι μόνο αν η κρατούμενη έχει πέσει σε κάποιο πειθαρχικό παράπτωμα ή δεν συμμορφώθηκε με το παραπάνω σύστημα, αλλά και όπως προανέφερα κάθε φορά που γυρίζει στη φυλακή θα περάσει για τρία εώς πέντε 24ωρα στην απομόνωση για λόγους ασφαλείας όπως λένε οι «σωφρονιστές» μας.
Ότι προανέφερα είναι βέβαια μια σταγόνα στον ωκεανό των εκατοντάδων παρατυπιών που λαβαίνουν χώρα στις ελληνικές φυλακές και πιστέψτε με όλα αυτά είναι απολύτως αληθή και όχι επειδή τα άκουσα αλλά επειδή τα βίωσα για σχεδόν 4 χρόνια. Πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει λέξη που να μπορεί να δείξει την ξεφτίλα του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος.
Σίγουρα εγώ ήμουν τυχερή και αυτή τη στιγμή είμαι σχετικά καλά. Έχω το σπίτι και τη δουλειά μου και φυσικά ζω. Kαι το τονίζω αυτό γιατί τώρα θα μπορούσα να είμαι νεκρή αφού μέσα στη φυλακή προσπάθησα πολλές φορές να βάλω τέρμα στη ζωή μου εφόσον δεν άντεχα όλη αυτή την αθλιότητα που επικρατούσε και συνεχίζει να επικρατεί.
Νομίζω ότι πρέπει τελικά να γίνει κάτι με αυτές τις συνθήκες εν έτη 2008.
Tο ότι το σωφρονιστικό σύστημα στην Eλλάδα είναι όχι απλώς προβληματικό αλλά θα μπορούσα να το πω ακόμα και σάπιο, είναι λίγο πολύ γνωστό. Θα ήθελα όμως να αναφέρω κάποια γεγονότα που σίγουρα είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό.
Συγκεκριμένα στις γυναικείες φυλακές επικρατεί η εξής αρχή: Όταν κάποια γυναίκα γυρίζει στη φυλακή είτε από δικαστήριο είτε από κάποιο νοσοκομείο είναι υποχρεωμένη να ανεχτεί και να βιώσει κολπική και ενίοτε πρωκτική εξέταση, για λόγους ασφαλείας (τυχόν εισαγωγές ναρκωτικών) από την εκάστοτε δημόσια σωφρονιστική υπάλληλο βάρδιας, η οποία εντελώς αυθαίρετα, και με τις «ευλογίες» του αρχιφύλακα και της Διεύθυνσης φοράει μια άσπρη ρόμπα νοσοκόμας και φυσικά κάνει τη νοσοκόμα στις γυναίκες κρατούμενες όσον αφορά κολπικές, πρωκτικές εξετάσεις, αλλά και διανομή φαρμάκων.
Σκεφτείτε 600 γυναίκες που βρίσκονται μόνο στις φυλακές Kορυδαλλού βιώνουν καθημερινά την εξαθλίωση, την ταπείνωση, τον πόνο και τον φόβο (για να μην πω τρομοκρατία) αφού αν οι κρατούμενες δεν συμμορφωθούν με τα δεδομένα του «σωφρονιστικού» καταστήματος δέχονται την απειλή της απομόνωσης. Αναρωτιέστε τι ακριβώς είναι η απομόνωση; Οι αθλιότερες συνθήκες... Ένα στρώμα στο πάτωμα και μια κουβέρτα, βρωμιά, κρύο, μουχλιασμένοι τοίχοι. Kαι αυτό όχι μόνο αν η κρατούμενη έχει πέσει σε κάποιο πειθαρχικό παράπτωμα ή δεν συμμορφώθηκε με το παραπάνω σύστημα, αλλά και όπως προανέφερα κάθε φορά που γυρίζει στη φυλακή θα περάσει για τρία εώς πέντε 24ωρα στην απομόνωση για λόγους ασφαλείας όπως λένε οι «σωφρονιστές» μας.
Ότι προανέφερα είναι βέβαια μια σταγόνα στον ωκεανό των εκατοντάδων παρατυπιών που λαβαίνουν χώρα στις ελληνικές φυλακές και πιστέψτε με όλα αυτά είναι απολύτως αληθή και όχι επειδή τα άκουσα αλλά επειδή τα βίωσα για σχεδόν 4 χρόνια. Πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει λέξη που να μπορεί να δείξει την ξεφτίλα του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος.
Σίγουρα εγώ ήμουν τυχερή και αυτή τη στιγμή είμαι σχετικά καλά. Έχω το σπίτι και τη δουλειά μου και φυσικά ζω. Kαι το τονίζω αυτό γιατί τώρα θα μπορούσα να είμαι νεκρή αφού μέσα στη φυλακή προσπάθησα πολλές φορές να βάλω τέρμα στη ζωή μου εφόσον δεν άντεχα όλη αυτή την αθλιότητα που επικρατούσε και συνεχίζει να επικρατεί.
Νομίζω ότι πρέπει τελικά να γίνει κάτι με αυτές τις συνθήκες εν έτη 2008.
